خانواده، نخستین نهاد اجتماعی است که تأمین کننده ی نیازهای روانی و جسمانی افراد است. کودک از همان ابتدایی شیر خوارگی از محیط خانواده متأثر می شود و در بزرگسالی نیز این تأثیر پیچیدگی خاص خود را پیدا می کند. خانواده در رشد شخصیت فرزندان، تحکیم ارتباط میان اعضای خود و اعتلای فرهنگ جامعه و… نقش و اهمیت بسزایی دارد. طبیعی است که چرخه آموزش بدون همکاری و دانش افزایی والدین کامل نمی شود. در این حین، پدر و مادرها لازم است با اهداف و روش‌های آموزشی هماهنگ باشند و در عین حال از مسایل تربیتی نیز آگاهی کافی داشته باشند.

خانواده، نظامی نیمه بسته است که نقش ارتباطات داخلی را ایفا می کند و دارای اعضایی است که وضعیت ها و مقام های مختلفی را در خانواده و اجتماع احراز کرده و با توجه به محتوای وضعیت ها، افکار و ارتباطات خویشاوندی که مورد تأیید جامعه ای است که خانواده جزء لاینفک آن است، ایفای نقش می کند.